De vrijwilliger tekent al uw verhalen op en bundelt deze in uw uniek levensboek. Dit kan aangevuld worden met foto ‘s.

De uitgave is niet bedoeld voor een breed publiek, maar als eenpersoonlijk document dat u kunt delen met uw (klein-)kinderen, vrienden ofiemand van de zorg die bij u in huis komt.

Het maken van een levensboek neemt enkele weken in beslag. De vrijwilliger komt 7 tot 8 keer bij u thuis om uw verhaal op te schrijven. Dit kan eventueel ook met behulp van fotokaarten die de vrijwilliger bij zich heeft om herinneringen op te halen.

Heeft u interesse om uw levensverhaal op te laten schrijven, dan kunt u contact met ons opnemen.

Heeft u interesse om als vrijwilliger het levensboek vooreen ander te schrijven, dan nodigen wij ook u van harte uit om contact met onsop te nemen. Wij zijn namelijk dringend op zoek naar schrijvers.

Meer informatie/opgave via e-mail info@huisvanverhalenenschede.nl of telefonisch 053-4316288

Artikel Tubantia 15 november 2018

Gewone mensen zetten bijzondere verhalen in een levensboekje

ENSCHEDE – Enschedeërs kunnen hun herinneringen laten vastleggen in een levensboekje. De persoonlijke documenten maken duidelijk dat gewone mensen bij nader inzien best bijzonder zijn.
Bert Hellegers 15-11-18, 07:07 

Trots schuift Bertus Meijeringh een boekje over tafel. Daarin is het levensverhaal van de 77-jarige Enschedeër vastgelegd. Geschreven in de ik-vorm, maar opgetekend door Hans Bouwhuis (82), één van de vrijwilligers van het Huis van Verhalen.

Buurse

Bouwhuis voerde daarvoor vele gesprekken met Meijeringh. Meestal op de veranda van zijn huis in de bosrijke omgeving van Buurse. „Ik denk dat we al met al 80 uur hebben gepraat over zijn leven”, zegt Bouwhuis. „Bertus vond dat hij een heel normaal leven heeft geleid, maar eigenlijk was het heel boeiend. Hij heeft bijzondere gebeurtenissen meegemaakt.” Ze zijn verzameld in een persoonlijk document over en voor Meijeringh, met herinneringen aan zijn jeugd, zijn gezin, zijn loopbaan en de opmerkelijke ontmoeting met zijn huidige partner via een door deze krant georganiseerde dating voor ouderen in het Wapen van Beckum.

Nieuw-Guinea

Meijeringh groeide op in de omgeving van het Aamsveen, waar hij als jongen samen met zijn vader turf stak. ‘De speciale spade die we gebruikten, is nog steeds in mijn bezit. Die doe ik voor geen goud weg’, zegt hij in zijn levensboekje, waaruit valt op te maken dat oorlogservaringen hem mede hebben gevormd. Hij vertelt over het gezinsleven in de Tweede Wereldoorlog, maar ook over zijn tijd als dienstplichtig marinier in Nieuw-Guinea. Hij kwam er als 19-jarige in een compleet andere wereld. „Het was al met al een vreemde oorlog in een voor ons totaal vreemd land. Een heftige periode.”

Bouwhuis stelt vast: „Ik denk dat Bertus daar zijn doorzettingsvermogen en veerkracht aan heeft overgehouden. Het is bijvoorbeeld opmerkelijk dat hij zijn hele werkzame leven is blijven leren.”

Stamboom

Voor de gesprekken met Bouwhuis heeft Meijeringh op een rij gezet hoeveel getuigschriften hij als monteur haalde bij verschillende werkgevers, waaronder Stork, Bamshoeve en Vredestein. „38 stuks. Voor elke machine moest je een cursus volgen. De techniek veranderde steeds. Je moest óók toen al bij blijven.” Enthousiast vertelt Meijeringh over zijn afkomst. „Mijn verre voorouders waren van adel. Daar kwam ik achter toen ik bij toeval een achternicht tegenkwam die onze stamboom had uitgeplozen. Er heeft nog een Meijeringh aan het Oostenrijkse hof gezeten.” Bouwhuis, lachend: „Daarom is Bertus heel gehecht aan de h achter zijn naam.”

Roombeek

Bouwhuis is al zo’n beetje vanaf het begin, direct na de vuurwerkramp, betrokken bij het Huis van Verhalen. Hij geeft onder andere rondleidingen door het Roombeek. Schrijven was altijd al een hobby van Bouwhuis, die diverse leidinggevende functies vervulde bij zorgcentra. „Ik heb lang columns geschreven in het personeelsblad van het ziekenhuis in Enschede. Toen ze vorig jaar vroegen om schrijvers voor levensboekjes van Enschedeërs heb ik me direct gemeld.”

De gesprekken met Meijeringh heeft Bouwhuis zelf ook veel gebracht. „We hebben vaak gelachen, maar ook serieuze onderwerpen gedeeld. Zoals het overlijden van onze echtgenotes. Dit initiatief is niet alleen waardevol voor de persoon die zijn levensverhaal vertelt, maar ook voor degene die het opschrijft.”

Wachtlijst voor levensboek

Begin dit jaar is het Huis van Verhalen in Roombeek gestart met het vastleggen van herinneringen van Enschedeërs in een levensboekje. Sindsdien zijn tien schrijvers aan de slag gegaan. Het persoonlijke document van Bertus Meijeringh is een van de eerste dat is afgerond.

Ondertussen groeide de wachtlijst met mensen die ook graag een levensboek willen hebben. „We zijn dan ook dringend op zoek naar meer schrijvers. Overigens kunnen ook mensen die hun levensverhaal willen laten opschrijven zich nog melden”, zegt coördinator Hadassa Meijer van Huis van Verhalen, dat is ondergebracht in Prismare in Roombeek.

Meijer: „Het schrijven van levensboeken kan ouderen helpen gevoelens van eenzaamheid tegen te gaan en hun zelfvertrouwen te vergroten. In gesprekken met schrijvers kunnen ze hun herinneringen kwijt. Als ze terugkijken op hun leven, komen ze meestal tot de conclusie dat ze best veel gepresteerd hebben.”

Als een levensboekje klaar is, levert het ook aanknopingspunten voor gesprekken met de hoofdpersoon. „Bijvoorbeeld voor kleinkinderen. Ze lezen dingen die ze nog niet wisten over opa. Hoe hij oma heeft leren kennen en dat hij in het leger heeft gezeten. Als ze daar vervolgens naar vragen komen er leuke gesprekken op gang.”

info@huisvanverhalenenschede.nl.